Bartolo Longo

Van priester van Satan tot apostel van de Rozenkrans

Op 19 oktober heeft paus Leo XVI de zalige Bartolo Longo heilig verklaard. Daarmee erkent de Kerk officieel de buitengewone weg van bekering die deze Italiaanse leek heeft afgelegd; een weg die voert van diepe duisternis naar het licht van Christus.

Bartolo Longo werd in 1841 geboren in een vrome familie nabij Brindisi, in Zuid-Italië. Na de dood van zijn moeder verloor hij zijn geloof en raakte hij tijdens zijn rechtenstudie in Napels verstrikt in het antiklerikale klimaat van zijn tijd. De jonge student, beïnvloed door professoren die de Kerk en de paus verachtten, liet hij zich meeslepen in het spiritisme en uiteindelijk zelfs in het satanisme. Hij werd tot “priester van Satan” gewijd en voerde rituelen uit die rechtstreeks gericht waren tegen God en de Kerk.

Toch liet de barmhartige Heer hem niet los. Door de gebeden van zijn familie en de tussenkomst van de katholieke professor Vincenzo Pepe kwam Bartolo in contact met een Dominicaanse priester, die hem na een intense geestelijke strijd terugleidde naar de Kerk. Op het feest van het Heilig Hart in 1865 ontving hij de absolutie. Vanaf dat moment wijdde hij zijn leven aan boete en herstel.

Bartolo trad toe tot de derde orde van de Dominicanen en beloofde celibatair te leven. Hij werkte twee jaar lang vrijwillig in een ziekenhuis voor ongeneeslijk zieken. Toch bleef hij worstelen met wanhoop over zijn verleden, totdat hij in Pompeï een innerlijke ommekeer beleefde. Daar hoorde hij als het ware de woorden van de Maagd Maria: “Wie mijn rozenkrans vermeerdert, zal gered worden.” Die woorden werden zijn levensprogramma

Met steun van gravin Mariana di Fusco stichtte hij in Pompeï de Basiliek van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans, samen met scholen, weeshuizen en werkplaatsen voor de armen en kinderen van gevangenen. Hij schreef boeken en gebeden om de rozenkransdevotie te verbreiden en werd een persoonlijke vriend van paus Leo XIII. Vanuit Pompeï ontstond een ware volksbeweging rond het gebed van de rozenkrans.

Zijn invloed reikte tot in onze tijd. Paus Johannes Paulus II baseerde de “Mysteries van het Licht” van de rozenkrans op de geschriften van de zalige Bartolo, en noemde hem een levend getuigenis dat geen zondaar te ver is voor Gods genade.

Ter afsluiting het gebed dat Bartolo zelf schreef, een lofzang op Maria’s bescherming:

“O zalige rozenkrans van Maria, zoete keten die ons verenigt met God, band van liefde die ons verenigt met de engelen, toren van redding tegen de aanvallen van de hel, veilige haven in ons universele scheepswrak, wij zullen u nooit verlaten. U zult onze troost zijn in het uur van de dood, onze laatste kus als het leven wegvliedt. En het laatste woord van onze lippen zal uw lieve naam zijn, o koningin van de Rozenkrans van Pompeï, o liefste moeder, o toevlucht van de zondaars, o troosteres van de gekwetsten. Moge u altijd gezegend zijn, vandaag en altijd, in de hemel en op aarde.”